Przy założeniu, że obciążenie transformatora jest w dopuszczalnych granicach, można stwierdzić, że prąd magnesujący I0 pozostaje niezmieniony, gdyż zależy głównie od Xμ i RFe, (Xμ i RFe, >> XΦ1 i R1). Jednakże pojawia się dodatkowy prąd obciążenia I’2, który wywołuje spadki napięć na rezystancjach uzwojeń (tzw straty w miedzi ) i  reaktancjach rozproszenia. Spadki tych napięć powodują, że napięcie na zaciskach strony wtórnej jest niższe niż w stanie jałowym transformatora i osiąga wartość znamionową przy znamionowym prądzie wtórnym transformatora.
Wynika stąd wniosek, że napięcie znamionowe strony wtórnej jest najniższym dopuszczalnym napięciem na zaciskach wtórnych transformatora, przy założeniu, że strona pierwotna jest zasilana napięciem znamionowym pierwotnym, oraz że w transformatorze płyną prądy znamionowe.

Innymi słowy: producent transformatorów musi zagwarantować, że w warunkach obciążenia znamionowego napięcie na zaciskach wyjściowych nie będzie niższe niż znamionowe. Wówczas bowiem transformator może oddawać do odbiornika znamionową moc.